0 आम नागरिकले नबुझेको कुरो

- अ के ला-
अव के हुन्छ है त अव के हुन्छ है त भन्दाभन्दै लगभग ५ वर्ष बितिसक्यो र
पनि अझैसम्म आम मान्छेलाई यो सन्त्रासले छाडेको छैन। एकातिर जननिर्वाचित
दललाई पुनः आतङ्कवादी नै सावित गर्न वर्तमान सत्तासिन दलहरुद्वारा रचित
नयाँ र ताजा चक्रव्यूह तथा अघोषित महायुद्धको तैयारी। अर्कोतिर भुटानीकरण
वा सिक्किमीकरणतर्फ क्षयीकरण हुँदैगरेको यहाँको मौजुदा राजनीतिक स्थिति।
अनि आर्थिक मन्दीको कालो छायामा भुईँ न भाँडाका यी महङ्गा भडकिला बेफजूली
खर्चसाथ मनाईने कहीँ नभएका जात्रा पर्व विवाह व्रतवन्धादी। यी
सन्त्रासहरु यति डरलाग्दा छन् कि नचाहेर पनि आम सचेत नागरिकहरु आज हरेक
रात जाग्राम बस्नुपर्ने अवस्था छ।<br>
नेपालीका बच्चाहरुले विदेशमा डलर कमाईरहेको र नेपालमा बस्नेहरुले त्यो
कमाई उडाईरहेको दुनियालाई थाहा छ। देश कङ्गाल भए पनि यहाँ कोही कङ्गाल
नरहेको र उनीहरुको वार्षिक आम्दानी पर क्यापिटा २४० अमेरिकी डलरभन्दा
कैयौँ गुना ज्यादा बढेर दुनियाकै सर्वाधिक सुखी सम्पन्न र सम्वृद्ध
भैसकेको कुरो आज दुनियाले बुझेका छन्। भने जस्तो खर्च गरेर उनीहरु
जोसुकैलाई निचा देखाउने हैँसियत राख्छन् भन्ने यथार्थता जगजाहेर भैसक्यो।
नेपाल र नेपालीको आन् बान् र शान्प्रति आज पूरै दुनिया नतमस्तक छ। फेरी
यस किसिमको फजुली खर्च ध्वाँश् र रवाफ आखिर कस्का लागि केका लागि <br>
विद्वान पाठकहरुले ईमेलमा यो पंक्तिकारलाई केवल राजनीतिक लेख मात्र
नलेख्न सल्लाह दिनुहुन्छ। तर के गर्ने यहाँको राजनीति छ नै यस्तो कि
नचाहेर पनि राजनीतितर्फ गैहाल्छ। ओईलेको एकमुठा सागलाई १० काउली ६० भण्टा
३० टमाटर ६० मूला ४० तिरेर बिहान बेलुकीको गर्जो टार्नुपर्ने आम
मानिसहरु जव बाढी पहिरो जस्ता प्राकृतिक विपत्ति झाडापखाला तथा स्वाईन
फ्लू जस्ता बिमारीको सन्त्राशमा बाँच्न विवश भैरहँदा पनि देशका नेताहरु
कानमा तेल हालेर सुतिरहन्छन् भने आम मान्छेको ध्यान राजनीतितिर त तानिन्छ
नै। जव देशको राजनीति देशको व्यवस्था र त्यहाँका राजनीतिक धुरन्धरहरु
निकम्मामाथि निकम्मा बन्दै जानथाल्दछन् तव विषयवस्तुहरु राजनीति त बन्छ
नै। अरु विधातिर चल्न त स्वयँ कलमै पनि मान्दैन। यो बिमारी अन्य
पाटाहरुमाभन्दा राजनीतिमा बढी संक्रमित छ।<br>
सेतो र सफा शर्टमा कसैले ध्यान दिँदैन। गाउँमा पाठशाला खुल्ला स्वास्थ्य
चौकी पाटी पौवा धारा कुवा ईनार आदि बन्दा कसैले त्यसमा ध्यान दिँदैन। तर
त्यही पाठशाला स्वास्थ्य चौकी पाटी पौवा धारा कुवा ईनार बनाउने बेलामा
कसैले बदमाशी गरेको चर्चा चलाईयो भने तुरुन्तै मान्छेको ध्यान त्यसतर्फ
आकर्षित भैहाल्छ। किनकि आजका मान्छेलाई मसालेदार कुरा र चटपटा घटना या
दुर्घटना चाहिएको छ। यी बिना त मान्छेको माईण्ड प्रुेश हुनैछाडेको छ। गजव
त यहाँनेर छ।<br>
राजनीतिमा गल्तिको गुाजाईस हुँदैन। कुनै दिन प्रचण्डद्वारा सेनाध्यक्ष
कटवालमाथि गरिएको विषवमन माओवादीका लागि निकै महङ्गो र गह्रौँ सावित
भैसकेको छ। त्यो बाहेक दुवै सेना ब्यारेकमा रहनेछन् भनी गरिएको १२ बुँदे
बिपरित गएर शिविरमा रहेका जनमुक्ति सेनालाई राष्ट्रिय खेलकुदमा भाग लिन
दिईएको आदेश विवादास्पद सीडी र सत्ता परित्यागको ईमोश्नल निर्णय
माओवादीको यस्तो गल्ति थियो जस्को अहिलेसम्म कुनै गुाजाईशै देखिँदैन।
त्यसबाट उनीहरुको अज्ञानता उदाङ्गिएको मात्रै हैन आफ्नो खाल्डो आफैँले
खन्ने काम भएको छ र ऐतिहासिक निर्वाचनको समेत धज्जि उडाईएको छ। यसका लागि
इतिहासले नेपालका माओवादीलाई सम्भवतः कहिल्यै पनि क्षमा गर्नेछैन। <br>
मानौँ अवोध र जिद्धि बच्चाहरुले त जानेनन् जानेनन्। परन्तु नेपाली
काँग्रेसले त जानेको थियो। किनकि उसँग त ६० वर्षको राजनीतिक अनुभव छ।
कैयौँ पटक उसले सरकार पनि चलाईसकेको छ। बुढो अनुभवी हुनुको अर्थ यो त हैन
कि काँग्रेसले आफुलाई ढुङ्गोमाथिको तित्रो ठानोस् र जनअभिमतकै यसरी बेकदर
गरोस बच्चाले गल्ती गर्नुको अर्थ यो पनि त हैन कि त्यो गल्ति सच्याउने
बच्चालाई मौकै नदिईयोस र त्यसका लागि सधैँभरी उनीहरुलाई डगि नै राखियोस
गल्ति सबैबाट हुन्छ। सबैले गल्तिबाटै सिक्ने हुन्। बच्चालाई राम्रो
कामकुरा सिकाउनु ठूलाबडाको धर्म हो। तर के काँग्रेस एमालेले त्यो
धर्मलाई्र ईमान्दारीताका साथ निभाएका छन् के उनीहरुले यी अबोध
बच्चाहरुप्रति आत्मियताका साथ प्रस्तुत भएका छन् काँग्रेस र एमाले
दुवैले माओवादीको गल्ति र आफुहरु बुढो एवं अनुभवी हुनुको फाईदा
लुट्नखोजेका हैनन् उनीहरु जस्ता धर्मभिरुहरुका लागि यो सुहाउँला <br>
नेपाली राजनीतिमा वर्षौदेखि लाज शरम र संकोच जस्ता शव्दहरुको चयन बहुत कम
देख्न सुन्न थालिएको छ। मानिसहरु हिजोआज लजाउनै छाडेका छन्। शरम मान्नै
छाडेका छन् र संकोच गर्नै छाडेका छन्। जुन हिसावले नेपाली राजनीतिमा
शरमछाडा प्रवृत्ति हावि हुँदैन त्यो कत्ति पनि सुखद छैन। यो प्रवृत्ति
ज्यादै नै पीडादायी छ। जनअभिमतले १ नम्वरमा पुर् याईएकाहरु आज सडक र
सदनमा छन्। २ नम्वरमा पुर् याईएकाहरुमध्ये अधिकाँश सत्ताको रिमोट आफ्नै
हातमा लिएर सत्ता बाहिर बसेका छन् र ३ नम्वरमा पुर् याईएकाहरु देखावटीकै
रुपमा भए पनि आज सत्तामा छन्। महान जनआन्दोलन र ऐतिहासिक निर्वाचनको मर्म
र भावना त्यो किमार्थ थिएन। लाज नामको कुनै चिज छैन यो दुनियामा <br>
नेपालीमा एउटा झर्रो उखान छ-जति बुढो त्यति फुँडो। एउटा बुढो र अनुभवी
दलका हिसावले नेपाली काँग्रेस र एमाले लगायतका दलहरुले हतियार बिसाएर
शान्तिप्रकि्रयामा आईसकेका माओवादीसँग १२ बुँदेदेखि उनीहरुको ९ महिने
सत्तावधिमा जुन किसिमको दुव्र्यहार र बेईमानी देखायो र देखाउँदैछ जुन
हिसावले उनीहरुले नेपाली सेना भारतीय प्रभु लगायतका पूँजिवादी
प्रभुहरुसँग हिजोका बिद्रोहीहरुको बदख्वाईँ गरे गर्दैछन् र १२ बुँदे
झल्लर देखाएर क्यान्ट्रोनमेण्टको कोक्रोमा हालिएका अवोध एवं अनुभवहीन
बच्चाहरुसँग व्यवहार देखाईरहेका छन् त्यो नेपाली जनताप्रतिको सच्चा
उदारता र सदाशयता किमार्थ होईन।<br>
दिगोशान्ति र संविधान लेखन जस्ता अग्रगामी एजेण्डालाई पन्छाएर राजनीतिक
दलहरु एकले अर्कालाई होँच्याउने एक-अर्काको बदख्वाईँ गर्ने र बदनाम गर्ने
चेष्टामा जुटेका छन्। यो सुखद हुँदै होईन। हिजोसम्म केन्द्र जिल्ला र
गाउँ तहसम्म कि्रयाशील रहेका मुख्य राजनीतिक दलहरुको संयन्त्रबाट माओवादी
बाहिरिएको छ। प्रशासनिक काजकाज बाहेक आफ्नो अनुपस्थितिमा महत्वपूर्ण
निर्णयहरु भएगरिए त्यो आफ्नो पार्टीलाई मान्य नहुने माओवादीको चेतावनी
आएको बुझिन्छ। यो स्थितिमा कुनै ठोश निर्णय गर्नसक्ने आँट र स्थिति दुवै
छैन। यो आम जनताको कामकाज र दैनिकी ठप्प हुने संकेत हो। <br>
जलस्रोत लगायतका क्षेत्रमा लगानी गर्न अनुरोध गरिँदा भारतीय
पूँजिपतिहरुले नेपालमा उचित वातावरण नभएको बताएपछि प्रमं नेपालद्वारा
त्यसको सबै दोष माओवादीकै थाप्लामा हाल्ने कोशिस गरियो। जुनसुकै भ्रमणबाट
जतिसुकै सहायता ल्याईए पनि विदेशी भुमिमा गएर परचक्रीका सामु प्रतिपक्ष
दलको बदख्वाईँ गर्ने यहाँका सरकार प्रमुखहरुको यो तरिका एकदम घृणित र
निन्दनीय छ। यस्तो तरिकाले बढ्दो राजनीतिक तनावलाई भडकाउँछ मात्र। यो
बाहेक नेपाल-भारतका दुई गृहमन्त्री बीच जुन किसिमको रहस्यमयी वार्ताको
चर्चा चलेको छ र त्यसको लगत्तै सबै सुरक्षा संयन्त्रहरुलाई
गृहमन्त्रीद्वारा आपत्तिजनक आदेश दिईएको छ त्यसले दन्किएको आगोमा ध्यूको
काम गर्नसक्दछ।<br>
मर्ने मारिने त आखिर नेपाली जनता नै हुन्। हिजो १० वर्षे जनयुद्धका
क्रममा पनि माघ १९ को कदमताका पनि १९ दिने जनआन्दोलनको क्रममा पनि र अव
हुने सम्भावित भिडन्तमा पनि। न हिजो कुनै नेता मरे न हिजो कुनै मन्त्री
मारिए न त मारिए कुनै ठूलाबडा नै। जति मरे मारिए सबै आम मानिस नै मरे
मारिए। मर्ने मारिने त आखिर जनतै हुन्। नेता-मन्त्रीलाई के छ गर्दन
फुलाएर च्याँठ्ठिनु र कार्यकर्तालाई उत्तेजित तुल्याउनु सिवाय जानेकै के
छन् लाठ्साव्हरुले मर्ने त आखिर जनतै हुन् जनताकै छोराछोरी हुन्। <br>
जो नहुनु थियो भैसक्यो। सर्वप्रथमतः सेनाध्यक्षले सरकारको अवज्ञा गर्नै
हुँदैनथ्यो गर् यो। नाथे सानो कुरालाई ईश्यू बनाएर माओवादीले पनि सामान्य
स्पष्टीकरण सोधेर नसिहतका साथ सरकार चलाईरहने अवस्था छुँदाछँदै चावी
मिल्काउनै हुँदैनथ्यो मिल्काईयो। आफ्नो नेतृत्वमा राष्ट्रिय सरकार
बन्नुपर्ने माओवादीको जिकिरलाई सत्तापक्षले ठाडै ईन्कार गर्दैछन्।
भावावेशमा त्यागिसकिएको सत्ता पुनः प्राप्तिको यो मोहलाई आम मान्छेहरुले
आज थुकेको थूकसँग तुलना गर्नथालेका छन्। आज जीवन-मरण एवं प्रतिष्ठाको
विषय बनेको नागरिक सर्वोच्चताको पुनर्वहाली र उनीहरुको अगुवाईमा
राष्ट्रिय सहमतिको सरकार यी दुवैमा कुरो मिलेन भने माओवादीसँग अरु के
विकल्प रहन्छ ए कोही त बताओ आम नागरिकलाई कि त्यसपछि मुलुकमा अव के के
हुन्छ अस्तु।<br>