0 के सकारात्मक - के नकारात्मक

-अकेला-
आफू भलो त जगत भलो । आफू राम्रो भए सबै राम्रो, आफू नराम्रो भए पूरै
दुनिया नराम्रो। अर्थात, फूलको आँखामा फूलै सँसार, काँढाको आँखामा काँढै
सँसार। आफूले खाएपछि, लगाएपछि र बस्नपाएपछि अरू-अरूले पनि पाउनुपर्दछ
भन्ने सोँचहरूमा सकारात्मकता देख्न सकिन्छ। परन्तु, आफूले खाँदैमा,
लगाउँदैमा र बस्न पाउँदैमा सबैले खाए, लाए र बसे भन्ने सोँचहरूलाई
सकारात्मकताको रामनामी च्यादर ओढाएर स्थापित गरिनुले राणाजीहरूको के
यिनीहरू -नेपाली जनता) ले दुधभात पनि पेटभरी खान पाउँदैनन् भन्ने भनाईसँग
मेल खान्छ । आफूले खान पाएपछि, लगाउन पाएपछि र चिताएको पुगेपछि मानिसका
हरेक सोँचहरू आफसे आफ सकारात्मक बन्दछन्। किनकि, मनोकाँक्षा पूर्ण भएपछि
मन र बुद्धि रमाउँछ र गुन्गुनाउन थाल्दछ। यो मानवीय स्वभावै हो। यदि कोही
प्रफुल्ल हुनुको अर्थ हुन्छ-ताकेको, आँटेको काम पूरा हुनु। तर अनुहार
पानी पर्ला जस्तो अँध्यारो, मलिन र खिन्न हुनुको अर्थ हुन्छ कि महाशयको
काम बनेको छैन, आँटेको पुगेन या ताकेको कुरो पाएको छैन। त्यसैले ऊ दुखी
छ। बिल्कूल तेल सकिएको दीयो जस्तै निदाउरो र उदास उदास । काम बनेपछि
आँखामा चमक र अनुहारमा ज्योती झल्किन्छ। सोँचका हरेक पाटालाई हामी
आ-आफ्नै पाराले प्रस्तुत गर्दछौँ र त्यसैलाई सकारात्मकताको रामनामी
च्यादर पनि ओर्ढाईदिन्छौँ। स्यालको शिकार गर्न जाँदा बाघको खजानाको सट्टा
सकारात्मक सोँच मात्र बोकेर गईयो भने शिकारीले बाघ मार्ला कि बाघले
शिकारी - यहाँनेर अन्यौलता छ।
स्वस्तीश्री गिरीराज चक्रचुडामणि.... बाट आरम्भ भएको निरंकुश
राजतन्त्रप्रतिको चाकडी यतिखेर नागार्जूनको जङ्गलमा छ। कदाचित,
ज्ञानेन्द्रका बाबुछोराप्रति नेपाली जनतामा सकारात्मक सोँच, बिचार,
चिन्तन र मनन नै कायम रहीरहेको भए र आफूलाई झुटो सपना देखाउनेहरूप्रति
बेलैमा नकारात्मकता पैदा भैदिएको भए हजारौँ वर्षलडिने र्सवहारा
अधिनायकवादको त्यो युद्ध यसरी अलपत्र पर्दैनथ्यो कि - कहीँ,
नकारात्मकताको क्रियाशिलताले काम गर्‍यो र कहीँ सकारात्मकताले। अर्ढाईसय
वर्षम्म नेपालमा राणाशाही, राजशाही र सामन्तवादी तानाशाहीको अन्त्य
हुनुका पछाडि उनीहरूप्रति नेपाली जनताको नकारात्मकता क्रियाशील रहृयो र
हजारौँ वर्षलडिने जनयुद्ध कम समयमै रोक्नुका पछाडि ब्रि्रोहीहरूप्रति
नेपाली जनताको त्यो सकारात्मकता थियो, जस्लाई जनताले जनआन्दोलन-२ मा
देखाए । जात ढाँटेर दीक्षा लिने सूर्यपूत्र कर्णको धर्ैयता र
सहनशिलताप्रति गुरू परशुरामको त्यो कस्तो नकारात्मकता थियो, जसको निम्ति
महायोद्धा कर्णलाई श्रापित गरियो - सकारात्मकता र नकारात्मकताका आ-आफ्नै
पाटाहरू छन्, जसकोे जलपभित्र छिपेको वास्तविकतालाई महशुस गर्न तालिम,
गोष्ठी, सेमिनारमा प्रयोग हुने कुनै औजार या युनिभर्सिटीको कुनै
ड्रि्रीले मात्र सम्भव हुँदैन।
आफूहरूमध्येकै एक गद्धारबाट फ्ल्यास गरिएको सन्सनीखेज सीडी र्सार्वजनिक
भए लगत्तैसत्ताबाट पछि हटेर पनि एकीकृत माओवादीले चैन मिलिरहेको छैन। यो
पार्टी यतिखेर हग्नु न बाटो छोड्नुको स्थितिमा छ। अन्तर्रर्ााट्रय संगठन
रीम र भाकपा -माओवादी) द्वारा गद्दार घोषित हुनु, संरासंंको सुरक्षा
परिषदले आफ्नो पार्टीलाई अझै पनि आतङ्ककारीकै सूचिमा राखिराख्नु बाहेक
आफ्नै कार्यकर्ता एवं लडाकुहरूबाटै आफूहरूलाई सुविधाभोगीको दोष मात्र
नदिई संसोधनवादी, सुधारवादी तथा अवसरवादीको आरोप समेत लगाउँदै
बटालियन-प्लाटुन कमाण्डर सहित पचासौँ लडाकुहरू मातृका यादवको पार्टीमा
एकैचोटी प्रवेश गरिनुले आफूलाई जतिसुकै सकारात्मकता लादेर गह्रुङ्गो
बनाउन खोजिए पनि सकिरहेका छैनन्। त्यसमाथि बाह्र वर्षघि निरंकुश
राज्यसत्ताका सेना र प्रहरीद्वारा सताईएर बन्दुक समात्न पुगेका आफ्ना
चारहजार आठसय लडाकुहरूलाई अयोग्य ठहर्‍याएर शिविर बाहिर निकाल्न प्रयास
भैरहेको र पर्ूव सहमति अनुरूप आफूहरूलाई नेपाली सेनामा समायोजित नगरिए
अयोग्य लडाकुहरूबाट अर्को जनयुद्ध गर्ने चेतावनी आउनुले माओवादीको मात्र
हैन, पूरै देशवासीको समेत न्रि्रा भङ्ग भएको छ। हिजो मातृका यादवको
पार्टीमा पसेका पचासजना लडाकु जस्तै यी लडाकुहरू पनि पस्ने सुनिश्चित छ।
कतै, दर्ुइ ठूला राष्ट्र बीचको चिसोपन। कतै, पूरै शान्तिप्रक्रिया नै
धरापमा पर्ने खतरा । कतै, कर्मचारीतन्त्रको आन्दोलन र वार्ता । कतै,
झाडापखालाको अनियन्त्रित महामारी। कतै, गिÝा, भ्याकुर र तरूल खान नपाएका
नाङ्गे चेपाङ्गहरूको दर्दनाक गाथा। सुविधासम्पन्न शहरमा बसेर सरकारले
बासमति चामल र रहरी दालको भाउ बढाएकोमा आक्रोश पोख्न त सरल छ, परन्तु
मुलुकमा लागेको यस्ताखाले ग्रहणले आफू र आफ्नो देशमा कस्तो प्रभाव पार्ला
भन्ने बुझ्न उत्तिकै गाह्रो र पेचिलो पनि छ।
सकारात्मक सोँच, बिचार, चिन्तन-मननलाई डिक्श्नरीमा FEELING HOPEFUL
उल्लेख गरिएको छ। यसको अर्थ आसावादी हुनु हो र हुनु पनि पर्छ। किनकि, यो
बिना जीवनमा केही शेष रहँदैन। तर, जुन हिसावले सकारात्मकतालाई बढावा
दिईन्छ, त्यो ज्यादै षडयन्त्रपूर्ण छ।
आफ्ना नेता, मन्त्री, नेता या हाकिमको चाकडी बजाएर भएभरका सुविधा
लुड्याउँने धर्ूतहरूले आफ्ना बिधाताहरूप्रति सकारात्मक सोँच राख्न सक्छन्
र बिधाताहरू ती धर्ूतहरूप्रति सकारात्मक नै हुन सक्दछन्। यो नौलो र अनौठो
भएन । तर आफूले खाए, लाएपछि अरूले पनि खान पाउनर्ुपर्छ भन्ने नभै सबैले
खाए, लाए भन्ने सकारात्मक सोँच यदि कुनै धूतमा देखिन्छ भने त्यो
हुन्छ-नौलो र अनौठो। किनकि, आफ्नो बर्बादी कोही पनि चाहदैनन्। यस्ताखाले
चिन्तन, सोँच या बिचार सकारात्मक देखिँदा देखिँदै पनि त्यसभित्र एक यस्तो
नकारात्मकता छिपेको हुन्छ, जो अत्यन्तै घिनलाग्दो र कुरूप हुन्छ।
बाहिरबाट जलप लगाईएपछि नकारात्मक-सकारात्मक र सकारात्मक-नकारात्मक देखिन
थाल्दछ।
सकारात्मकता मान्छेको भाषा, शब्द, र वाक्यमा मात्र नखोजी कर्ताको नियतमा
खोजिनुपर्दछ। सिर्फ सकारात्मकताको राग मात्र अलाप्दै मात्र कुनै कामकुरा
सकारात्मक हुने र नकारात्मक हुने हैन। सकारात्मकता र नकारात्मकता कर्ताको
नियतमा हुन्छ। ती मानिसहरू धन्य छन्, जो सधैँभरी सकारात्मक चिन्तन मात्रै
गर्दछन् र त्यसकै वकालत गर्ने गर्दछन्। उनीहरूका हरेक सोँच, बिचार,
चिन्तन-मनन सकारात्मक हुन्छन्। सकारात्मक हुनुको अर्थ हो-खुशी, सुखी र
आनन्दित रहनु। खुशी, सुखी र आनन्दित तव भईन्छ, जव सबैथोक
सकारात्मक-सकारात्मक चलिरहेका हुन्छन्। श्रीमान-श्रीमती, हाकिम-कारिन्दा,
नेता-कार्यकता, मालिक-नोकर, प्रशिक्षक-प्रशिक्षार्थी र यहाँसम्म कि तमाम
जनता जनार्दन नै आ-आफ्ना दल, नेता र मन्त्रीहरूप्रति सकारात्मक हुनु
भनेको त हर्षर गौरवकै बिषय हो। परन्तु, सकारात्मकताको अर्थ यो पनि हैन कि
पेन्टी नै फुकालेर ज्योतिर्लिङ्गको दर्शन गराउनुपर्ने लोभी पापीहरूप्रति
सधैँभरी सकारात्मकै बनिरहनु परोस । किनकि, जुन बिन्दुबाट सकारात्मकताको
षडयन्त्र सुरू गरियो, त्यहीँनेर पुगेर यस्को अन्त्य पनि हुनेवाला छ।
आफ्नो अभिष्ट पूरा हुन्छ भने सकारात्मक र नहुने भए नकारात्मक। यसको कुनै
अर्थ र महत्वै छैन। त्यसकारण, के सकारात्मक र के नकारात्मक। ताक्परेसम्म
तिवारी भैरहने र पर्नछाडेपछि गोतामे बन्ने। सुखी जीवनको आधारस्तम्भ
सम्भवतः यही नै हो कि - अस्तु।